داروهای بیماری‌های مزمن بر توانایی بدن برای تنظیم حرارت تأثیر می‌گذارند
داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری‌های مزمن رایج مانند زوال عقل می‌تواند تحمل هوای گرم را برای بدن دشوارتر کند.
به گزارش خودکارنیوز، داروهای مختص بیماری‌های مزمن مختلف، ممکن است توانایی بدن برای ازدست‌دادن حرارت و تنظیم دما تا حد مطلوب را کاهش دهند.
براساس بررسی تیم دانشمندان از مؤسسات مختلف در سنگاپور، ازدست‌دادن قابلیت تنظیم حرارت مؤثر، برای افراد مسن تحت درمان برای بیماری‌هایی مانند سرطان، قلبی عروقی، پارکینسون، زوال عقل و دیابت ، به ویژه در هوای گرم، پیامدهایی دارد.
پیامدهای سلامتی در میان گرمایش جهانی
افزایش دمای جهانی ناشی از تغییرات آب‌وهوایی یک نگرانی قابل‌توجه برای بیماران بالینی وابسته به داروها و مراقبت‌های بهداشتی طولانی‌مدت ایجاد می‌کند.
بسیاری از بیماران مسن دارای چندین بیماری هستند و انواع مختلفی از داروها را به‌طور هم‌زمان مصرف می‌کنند، که خطر بیماری‌های مرتبط با گرما و کم‌آبی بدن را تشدید می‌کند.
نویسنده ارشد این مطالعه، پروفسور «جیسون لی» گفت:
«پزشکان اغلب از آسیب‌های احتمالی برخی داروها که ممکن است با به خطر افتادن مکانیسم‌های کنترل حرارت بدن ایجاد شوند، بی‌اطلاع هستند. فیزیولوژیست‌های فارماکولوژیک و حرارتی باید تلاش‌های بین رشته‌ای را روی این حوزه تحقیقاتی متمرکز کنند تا دستورالعمل‌های تجویز داروی ایمن را اصلاح و تقویت کنند. درنهایت سلامت افرادی که به این داروها نیاز دارند، حتی در هوای گرم حفظ می‌شود.»
تأثیر داروهای سرطان
بیمارانی که از داروهای سرطان خاصی استفاده می‌کنند، علائم گرگرفتگی، مانند پاسخ‌های نامناسب به تعریق و افزایش دمای مرکزی را گزارش کرده‌اند که بر کیفیت زندگی‌شان تأثیر می‌گذارد.
ورزش و بهبود سطح تناسب اندام باعث کاهش دفعات گرگرفتگی می‌شود و یک جزء حیاتی در حفظ عملکردهای عصبی و قلبی عروقی بیماران سرطانی است.
بیماری‌های قلب و عروقی
بیمارانی که بیماری‌های قلبی عروقی دارند بیشتر در خطر قرارگیری در معرض گرمای زیاد هستند؛ زیرا قلب آنها برای رساندن خون به پوست و عضلات درحال کار و درعین‌حال حفظ خروجی سخت‌تر کار می‌کند.
داروهای ضد پلاکت ممکن است دمای مرکزی بدن را چه در حالت استراحت و چه در حین ورزش افزایش دهند. این فرآیند خنک‌شدن بدن را به تأخیر می‌اندازند که می‌تواند منجر به گرمازدگی شود.
بتابلوکرهای غیرانتخابی نیز می‌توانند بیماران را مستعد فشار حرارتی بیشتر و بیماری‌های مرتبط با گرما کنند.
دیابت و حرارت بدن
ثابت شده است که انسولین توانایی بدن برای تنظیم مناسب گرما را مختل می‌کند. همچنین تولید گرمای متابولیک را در حالت استراحت و ورزش افزایش می‌دهد. زمانی که گرمای انباشته‌شده به‌سرعت دفع نشود، می‌تواند برای بدن کشنده باشد.
اگر ازدست‌دادن مایعات در افراد مبتلا به دیابت به اندازه کافی قابل جبران نباشد، بیماران در معرض خطر کم‌آبی بیشتری قرار می‌گیرند. این امر ممکن است منجر به فشار بیشتر قلبی عروقی در طول تنش گرمایی شود.
بیماری‌های عصبی- شناختی
در این بیماران سطوح دوپامین و استیل کولین تغییر می‌یابد و احتمالاً تغییراتی را در محرک تنظیم‌کننده حرارت مرکزی ایجاد می‌کنند. این تغییرات بر پردازش مرکزی و ادغام اطلاعات حرارتی تأثیر می‌گذارد و پاسخ‌های غریزی به تنش گرمایی را غیرفعال می‌کند، درحالی‌که دمای بدن را بالا می‌برد.
مهم است که دوز این عوامل به‌طور مناسب تنظیم شود تا شروع عوارض شدید به حداقل برسد.
دیدگاه تان را بنویسید